NC นุ่มนิ่มเดอะซีรีย์ ตอนที่ 5 SF [CHANHO] Brother Boo (GUY VER.)END
NC Chanho Brother Boo (GUY ver.) END
By : Tokay
คนเมาคือคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้
ทำอะไรไปตามจิตสำนึก
ทำอะไรตามความต้องการ โดยไม่อาจยับยั้งชั่งใจ
ชานยอลเองก็เช่นกัน
"อย่า" เสียงห้ามปรามแทบไม่มีความหมายเมื่อมันอ่อนเบาเสียจนปลิวหายไปในอากาศ มือใหญ่ร้อนจึงไม่หยุดให้ตามที่ขอ เลื่อนมาโอบรั้งเอวพี่เข้ามาชิด แนบริมฝีปากลงข้างลำคอ กดจูบ สร้างรอยประทับเด่นชัดบนผิวเนื้อนวล
"มะ...ไม่...ไม่เอา" คำร้องห้ามกระท่อนกระแท่นข้างหูไม่มีความหมายเหมือนกับคำห้ามที่แล้วมา แต่ยังไงซะ ร่างในอ้อมกอดของชานยอลก็คือจุนมยอน พี่ชายคนดีมีวิธีมากมายที่จะใช้กับน้องเวลาดื้อ และตอนนี้พี่คงกำลังใช้มัน ฝ่ามือนุ่มเลื่อนประคองหน้าน้องชายขึ้นมาสบตากัน ดวงตาคู่สวยทอดแววเว้าวอน "ชานยอล หยุดเถอะนะ อย่าทำแบบนี้"
"ห้ามผมสิ ห้ามผมแบบไหนก็ได้" จมูกโด่งกดจูบข้างแก้มนิ่มลากไล้มาตามลำคอ แวะทักทายแอ่งชีพจรด้วยปลายลิ้น ดูดดึงผิวเนื้อตรงนั้นจนแดงช้ำ ก่อนลากสัมผัสมาถึงกระดุมเม็ดแรกบนเชิ้ตขาวสะอาด ชานยอลสบตาพี่ที่มองลงมาด้วยแววตาไหวระริก รอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้คนเป็นพี่ "พี่ไม่ได้ปฎิเสธ" กระดุมเม็ดแรกหลุดออกด้วยเรียวฟันของน้องที่ขบเม็ดกระดุมออกจากรังดุมโดยที่ไม่ล่ะสายตาจากพี่ชายแม้แต่วินาทีเดียว สาบเสื้อเริ่มแยกออกจากกัน
"อย่า" เสียงสั่นสะท้านเบาหวิวเรียกเสียงหัวเราะจากน้องชาย ก่อนกระดุมเม็ดที่สองจะหลุดตามมาเพราะเรียวฟันร้ายกาจ ดวงตาคมโตเงยขึ้นมองพี่แล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแตะกัน เรียวปากหยักแตะโดนกลีบปากอิ่มแดงทุกครั้งที่ขยับเปล่งเสียง "พี่ต้องทำมากกว่าพูด ถ้าจะหยุดน้อง ผลักสิครับ"
ปลายนิ้วเรียวปลดกระดุมเม็ดที่สาม ตามด้วยเม็ดที่สี่ ห้า และเชิ้ตขาวก็หลุดออกจากตัวพี่ชาย จุนมยอนตะครุบมือจะคว้าเสื้อหากคนเป็นน้องโยนมันไปไกลจนเอื้อมไม่ถึง "อย่าขี้โกงสิครับ พี่ไม่ห้ามตอนปลดแล้วจะคว้ามันได้ยังไง" ฝ่ามือร้อนลากผ่านท้องน้อยขึ้นมาหยุดที่ปลายยอดสีอ่อนทั้งสองข้าง และพบว่าครั้งนี้พี่ชายมีปฎิกิริยารุนแรงทีเดียว ร่างเล็กๆสั่นไหว ดิ้นรนจะให้หลุดจากอ้อมแขนที่โอบรัด บิดตัวหนีสัมผัสที่ลูบโลมบนอกสองข้าง ยิ่งปลายเล็บสะกิดบนยอดแดงพี่ชายของชานยอลก็สะท้านไปทั้งตัว ทั้งสะดุ้งเยือกเมื่อปลายลิ้นร้อนแตะลงบนยอดอกข้างหนึ่ง โลมเลียขบกัดจนชูชัน ทั้งอีกข้างที่แข็งขืนขึ้นสู้นิ้ว "อะ...ชานยอล...อื้อ"
จุนมยอนครางหวิวกับสัมผัสร้อนผ่าวบนร่างกายของตัวเองที่เกิดจากน้องชาย ทั้งกดจูบ ดูดดึง ร่างกายของจุนมยอนถูกชานยอลลากสัมผัสกดย้ำจนผิวขาวมีแต่รอยจูบเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ตัวเองถูกโอบอุ้มด้วยอ้อมแขนน้องมาวางที่กลางเตียง รู้ตัวอีกทีร่างเล็กบอบบางก็กำลังนอนคว่ำหน้าเปลือยท่อนบนมีเพียงกางเกงขายาวสวมติดกายอย่างหมิ่นเหม่ตรงสะโพกเท่านั้น
"พี่ครับ ตรงนี้เจ็บมากไหม" ปลายนิ้วยาวแตะลงบนรอยช้ำอมม่วงบนแผ่นหลังบางที่เกิดจากตัวเขา มือใหญ่เย็นนิดๆลูบบนผิวเนื้อเนียนที่ขึ้นรอย ชานยอลเท้าแขนคร่อมคนที่นอนคว่ำไว้ทั้งตัว เห็นชัดเจนว่าสีของมันต่างกับผิวปกติของพี่ชายมากแค่ไหน ริมฝีปากร้อนประทับจูบบนผิวเนื้อที่ขึ้นรอยช้ำแผ่วเบา ลากจูบไปทั่วบริเวณที่ขึ้นรอยอย่างทะนุถนอม ถ้าทำได้ชานยอลอยากให้รอยพวกนี้อยู่บนตัวเขาแทนเหลือเกิน
"ชานยอลอ่า" อยู่ๆร่างข้างใต้ก็พลิกตัวนอนหงาย พี่ชายตัวน้อยมีแต่รอยจูบบนผิวขาวเป็นเครื่องประดับกำลังนอนจ้องหน้าน้องชาย ชานยอลยิ้มใส่ดวงตาคู่สวยก้มลงแตะหน้าผากตัวเองบนหน้าผากเนียน "ถึงพี่จะจ้องหน้าแล้วขอให้ปล่อย น้องก็ไม่ปล่อยหรอกนะ"
ฝ่ามือขาวนิ่มแตะแก้มที่อยู่ใกล้ไล้ไปมาด้วยนิ้วเล็กๆ ตากลมมองสบกับตาของน้องไม่มีหลบ ก่อนริมฝีปากอิ่มแดงจะยกขึ้นแตะจูบบางเบาบนแก้มน้อง "พี่ไม่เจ็บหรอกนะชานยอล ไม่เจ็บเลยซักนิด จริงๆนะ"
คำยืนยันเบาๆจากคนที่นอนอยู่ใต้ร่างทำให้ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมอยู่ระดมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าและซอกคอของพี่ชาย ทั้งจูบทั้งกัด ขบเม้ม จนคนได้รับครางอื้ออึง "อา อะ ชานยอล อื้อ โกรธอะไรอีกแล้ว" ดวงตาวาวน้ำมองน้องอย่างตัดพ้อ ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด น้องชายถึงต้องกัดเขาจนเจ็บแบบนี้
"พี่โกหก น้องจะทำโทษพี่" จบคำคาดโทษฝ่ามือร้อนก็สอดล้วงเข้าไปในกางเกงเนื้อดี กอบกุมสัดส่วนร้อนผ่าว ปลุกปั้นจนพี่ชายครางสะอื้น ลำตัวบางแอ่นโค้งราวกับเชื้อเชิญให้น้องชายชิมร่างกายนี้อีกครั้ง แล้วชานยอลมีหรือจะปฎิเสธ ริมฝีปากร้อนขบกัดยอดอกแดงสองข้างสลับไปมาจนพี่ชายดิ้นพล่าน ร่างกายท่อนบนถูไถกับที่นอนจนผมนุ่มนิ่มกระจายไปทั่วหมอน ยิ่งมือร้อนยังขยับไม่หยุดท่อนล่างของจุนมยอนก็บิดส่ายราวกับจะยั่วน้องก็ไม่ปาน "อื้อ ชานยอล อย่ะ อย่าแกล้งพี่ อะ ฮะ"
"พี่ต่างหากที่แกล้งน้อง" ชานยอลโน้มตัวลงกระซิบข้างหูพี่เสียงเครียด ดวงหน้าหล่อคมเกร็งเขม็ง ภาพพี่ชายสุดที่รัก กรีดร้อง ดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง ปลุกเร้าชานยอลอย่างที่สุดจนแทบจะอยากบดขยี้ร่างขาวนวลของพี่ชายเสียเดียวนี้ ถ้าหากไม่เพราะชานยอลไม่มีวันต้องการทำให้พี่เจ็บแล้วล่ะก็ เขาจะไม่รีรอเลย มือร้อนเร่งเร้า หนักหน่วงเมื่อพี่ใกล้จะถึงปลายทางเต็มที่จวบจนหยาดสีน้ำนมปลดปล่อยออกมาจนเลอะมือน้อง "...อ๊า..."
จุนมยอนหอบหายใจสะท้านร่างกายสั่นกระตุกอย่างน่าสงสาร แต่น้องชายอย่างชานยอลดูจะไม่สงสาร เพราะเรียวปากร้อนก้มลงป้อนจูบให้พี่ชายพร้อมฝ่ามือที่เคลื่อนเข้าปลุกปั้นส่วนนั้นของพี่ชายให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"...ชาน...ยอล...พี่ไม่...ไหว...อื้อ...เจ็บ..." คำสุดท้ายกลายเป็นเสียงร้องเมื่อนิ้วเรียวเปื้อนเปรอะคราบขาวขุ่นของน้องชายสอดผ่านเข้ามา จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสามขยับหมุนวนในช่องทางร้อนผ่าว ควานคลึงเสียดสีให้คนพี่ต้องหอบครางอย่างกลั้นไม่ไหว ความเจ็บปวดในตอนแรกเริ่มมีอารมณ์อื่นเข้ามาสอดแทรก เนื้อตัวขาวผ่องแดงระเรื่อ กลีบปากอิ่มแดงพยายามกัดเม้มกลั้นเสียงน่าอาย ทั้งที่ร่างกายตอบสนองนิ้วมือของน้องชายไปซะหมด ร่างกายที่ยอมเข้าหา สะบัดเร้าไปตามมือของน้อง ทำให้คนเป็นเจ้าของแทบจะร้องไห้ด้วยความอับอาย อยากจะทุบตีคนบนร่างให้เลือดตกยางออกบ้างนัก แต่แค่ยกมือจะตียังไม่กล้า พี่ชายอย่างจุนมยอนจึงทำได้แค่หลับตาหนีหน้าน้องชายใจร้ายของตัวเองท่านั้น
"พี่ ลืมตามองน้องหน่อยสิครับ" เสียงทุ้มออดอ้อนร้ายกาจพร่ำพูดริมหูให้ตากลมฉ่ำน้ำเปิดขึ้นมามองกัน ทั้งฝ่ามือร้อนที่ลูบไล้หนักๆบนเนื้อเนียนจนแทบขึ้นรอย สุดท้ายพี่ชายใจอ่อนก็พ่ายแพ้ลืมตาขึ้นมาให้น้องมองเห็นดวงตาหวาดหวั่นไหวระริกและความปราถนาแสนน่าอายในแก้วตาหวานฉ่ำ
พี่ชายอับอาย แต่คนเป็นน้องแทบคลั่งตาย
ชานยอลโถมกายลงหาร่างเล็กบอบบาง ริมฝีปากร้อนพรมจูบตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา ติ่งหู พวงแก้ม คางมน กดย้ำบนกลีบปากหวานช้ำหนักหน่อย เพราะเสียงหวานๆที่ร้องปฎิเสธได้อย่างน่ารังแก มือใหญ่กดแนบแผ่นหลังบางดันขึ้นให้ปากร้อนฝังจูบบนอกขาวถนัดยิ่งกว่าเดิม ทั้งเนื้อทั้งตัวของจุนมยอนไม่มีตรงไหนที่ชานยอลไปไม่ถึง ร่างบอบบางสะอื้นสั่นไปทั้งตัวกับสัมผัสหวาบหวามที่ทั้งอ่อนหวานและทารุณ เนื้อตัวบิดเกร็งยิ่งฝ่ามือร้อนเคลื่อนเข้าชักนำสัดส่วนอ่อนไหวร้อนจัดก็ราวกับเลือดในกายจะลุกเป็นไฟ มือร้ายคู่นั้นชักรูดจนพี่ชายกรีดร้องดิ้นเร่าไปกับอกแกร่งครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเทียบไม่ได้ยามส่วนแข็งร้อนของน้องชายดุนดันเข้ามา จุนมยอนผวาเฮือกจิกนิ้วลงกับบ่าแกร่งน้ำตาไหลพราก ดวงหน้าขาวสวยสะบัดไปมา หยาดน้ำตาไหลกลิ้งบนสองแก้มจนชานยอลต้องโน้มตัวลงไปจูบปลอบ "พี่ครับ จุนมยอนคนดี ผ่อนคลายนะ อย่าเกร็ง"
"ฮึก อื้อ" จุนมยอนพยายามผ่อนลมหายใจ หากกร่างกายเล็กบางยังยากจะรับตัวตนใหญ่โตของน้องชายได้ไหว ดวงหน้าขาวสวยซบลงบนบ่าน้องสะอึกสะอื้นอ่อนแรง เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกกระตุกไปมาเมื่อน้องชายใจร้ายรังแกกันซ้ำด้วยริมฝีปากและเรียวลิ้นที่กดลงบนยอดอกจนร่างกายบอบบางสั่นแทบร้องไห้ออกมา มันร้อนไปหมด หัวสมองมึนเบลอ รับรู้แต่เพียงว่าส่วนแข็งขืนของน้องชายเบียดเสียดเข้ามาในตัวจนคับแน่นไปหมด จุนมยอนผวาเข้ากอด ครางเครือยามน้องชายถดถอยและโจนจ้วงเข้ามา เชื่องช้าในครั้งแรก ก่อนจังหวะร้อนแรงดุดันจะโหมเข้าใส่จนสิ่งสุดท้ายที่จุนมยอนได้ยินคือเสียงกรีดร้องอย่างสุขสมของตัวเอง กับเสียงครางทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มที่กกกอดร่างของเขาแนบแน่นจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน...
..........
มีต่อนะคะ กลับไปอ่านและเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้ที่นี่ค่ะ😊👇
https://my.dek-d.com/maketokay/writer/viewlongc.php?id=1416101&chapter=5
By : Tokay
คนเมาคือคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้
ทำอะไรไปตามจิตสำนึก
ทำอะไรตามความต้องการ โดยไม่อาจยับยั้งชั่งใจ
ชานยอลเองก็เช่นกัน
"อย่า" เสียงห้ามปรามแทบไม่มีความหมายเมื่อมันอ่อนเบาเสียจนปลิวหายไปในอากาศ มือใหญ่ร้อนจึงไม่หยุดให้ตามที่ขอ เลื่อนมาโอบรั้งเอวพี่เข้ามาชิด แนบริมฝีปากลงข้างลำคอ กดจูบ สร้างรอยประทับเด่นชัดบนผิวเนื้อนวล
"มะ...ไม่...ไม่เอา" คำร้องห้ามกระท่อนกระแท่นข้างหูไม่มีความหมายเหมือนกับคำห้ามที่แล้วมา แต่ยังไงซะ ร่างในอ้อมกอดของชานยอลก็คือจุนมยอน พี่ชายคนดีมีวิธีมากมายที่จะใช้กับน้องเวลาดื้อ และตอนนี้พี่คงกำลังใช้มัน ฝ่ามือนุ่มเลื่อนประคองหน้าน้องชายขึ้นมาสบตากัน ดวงตาคู่สวยทอดแววเว้าวอน "ชานยอล หยุดเถอะนะ อย่าทำแบบนี้"
"ห้ามผมสิ ห้ามผมแบบไหนก็ได้" จมูกโด่งกดจูบข้างแก้มนิ่มลากไล้มาตามลำคอ แวะทักทายแอ่งชีพจรด้วยปลายลิ้น ดูดดึงผิวเนื้อตรงนั้นจนแดงช้ำ ก่อนลากสัมผัสมาถึงกระดุมเม็ดแรกบนเชิ้ตขาวสะอาด ชานยอลสบตาพี่ที่มองลงมาด้วยแววตาไหวระริก รอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้คนเป็นพี่ "พี่ไม่ได้ปฎิเสธ" กระดุมเม็ดแรกหลุดออกด้วยเรียวฟันของน้องที่ขบเม็ดกระดุมออกจากรังดุมโดยที่ไม่ล่ะสายตาจากพี่ชายแม้แต่วินาทีเดียว สาบเสื้อเริ่มแยกออกจากกัน
"อย่า" เสียงสั่นสะท้านเบาหวิวเรียกเสียงหัวเราะจากน้องชาย ก่อนกระดุมเม็ดที่สองจะหลุดตามมาเพราะเรียวฟันร้ายกาจ ดวงตาคมโตเงยขึ้นมองพี่แล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแตะกัน เรียวปากหยักแตะโดนกลีบปากอิ่มแดงทุกครั้งที่ขยับเปล่งเสียง "พี่ต้องทำมากกว่าพูด ถ้าจะหยุดน้อง ผลักสิครับ"
ปลายนิ้วเรียวปลดกระดุมเม็ดที่สาม ตามด้วยเม็ดที่สี่ ห้า และเชิ้ตขาวก็หลุดออกจากตัวพี่ชาย จุนมยอนตะครุบมือจะคว้าเสื้อหากคนเป็นน้องโยนมันไปไกลจนเอื้อมไม่ถึง "อย่าขี้โกงสิครับ พี่ไม่ห้ามตอนปลดแล้วจะคว้ามันได้ยังไง" ฝ่ามือร้อนลากผ่านท้องน้อยขึ้นมาหยุดที่ปลายยอดสีอ่อนทั้งสองข้าง และพบว่าครั้งนี้พี่ชายมีปฎิกิริยารุนแรงทีเดียว ร่างเล็กๆสั่นไหว ดิ้นรนจะให้หลุดจากอ้อมแขนที่โอบรัด บิดตัวหนีสัมผัสที่ลูบโลมบนอกสองข้าง ยิ่งปลายเล็บสะกิดบนยอดแดงพี่ชายของชานยอลก็สะท้านไปทั้งตัว ทั้งสะดุ้งเยือกเมื่อปลายลิ้นร้อนแตะลงบนยอดอกข้างหนึ่ง โลมเลียขบกัดจนชูชัน ทั้งอีกข้างที่แข็งขืนขึ้นสู้นิ้ว "อะ...ชานยอล...อื้อ"
จุนมยอนครางหวิวกับสัมผัสร้อนผ่าวบนร่างกายของตัวเองที่เกิดจากน้องชาย ทั้งกดจูบ ดูดดึง ร่างกายของจุนมยอนถูกชานยอลลากสัมผัสกดย้ำจนผิวขาวมีแต่รอยจูบเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ตัวเองถูกโอบอุ้มด้วยอ้อมแขนน้องมาวางที่กลางเตียง รู้ตัวอีกทีร่างเล็กบอบบางก็กำลังนอนคว่ำหน้าเปลือยท่อนบนมีเพียงกางเกงขายาวสวมติดกายอย่างหมิ่นเหม่ตรงสะโพกเท่านั้น
"พี่ครับ ตรงนี้เจ็บมากไหม" ปลายนิ้วยาวแตะลงบนรอยช้ำอมม่วงบนแผ่นหลังบางที่เกิดจากตัวเขา มือใหญ่เย็นนิดๆลูบบนผิวเนื้อเนียนที่ขึ้นรอย ชานยอลเท้าแขนคร่อมคนที่นอนคว่ำไว้ทั้งตัว เห็นชัดเจนว่าสีของมันต่างกับผิวปกติของพี่ชายมากแค่ไหน ริมฝีปากร้อนประทับจูบบนผิวเนื้อที่ขึ้นรอยช้ำแผ่วเบา ลากจูบไปทั่วบริเวณที่ขึ้นรอยอย่างทะนุถนอม ถ้าทำได้ชานยอลอยากให้รอยพวกนี้อยู่บนตัวเขาแทนเหลือเกิน
"ชานยอลอ่า" อยู่ๆร่างข้างใต้ก็พลิกตัวนอนหงาย พี่ชายตัวน้อยมีแต่รอยจูบบนผิวขาวเป็นเครื่องประดับกำลังนอนจ้องหน้าน้องชาย ชานยอลยิ้มใส่ดวงตาคู่สวยก้มลงแตะหน้าผากตัวเองบนหน้าผากเนียน "ถึงพี่จะจ้องหน้าแล้วขอให้ปล่อย น้องก็ไม่ปล่อยหรอกนะ"
ฝ่ามือขาวนิ่มแตะแก้มที่อยู่ใกล้ไล้ไปมาด้วยนิ้วเล็กๆ ตากลมมองสบกับตาของน้องไม่มีหลบ ก่อนริมฝีปากอิ่มแดงจะยกขึ้นแตะจูบบางเบาบนแก้มน้อง "พี่ไม่เจ็บหรอกนะชานยอล ไม่เจ็บเลยซักนิด จริงๆนะ"
คำยืนยันเบาๆจากคนที่นอนอยู่ใต้ร่างทำให้ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมอยู่ระดมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าและซอกคอของพี่ชาย ทั้งจูบทั้งกัด ขบเม้ม จนคนได้รับครางอื้ออึง "อา อะ ชานยอล อื้อ โกรธอะไรอีกแล้ว" ดวงตาวาวน้ำมองน้องอย่างตัดพ้อ ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด น้องชายถึงต้องกัดเขาจนเจ็บแบบนี้
"พี่โกหก น้องจะทำโทษพี่" จบคำคาดโทษฝ่ามือร้อนก็สอดล้วงเข้าไปในกางเกงเนื้อดี กอบกุมสัดส่วนร้อนผ่าว ปลุกปั้นจนพี่ชายครางสะอื้น ลำตัวบางแอ่นโค้งราวกับเชื้อเชิญให้น้องชายชิมร่างกายนี้อีกครั้ง แล้วชานยอลมีหรือจะปฎิเสธ ริมฝีปากร้อนขบกัดยอดอกแดงสองข้างสลับไปมาจนพี่ชายดิ้นพล่าน ร่างกายท่อนบนถูไถกับที่นอนจนผมนุ่มนิ่มกระจายไปทั่วหมอน ยิ่งมือร้อนยังขยับไม่หยุดท่อนล่างของจุนมยอนก็บิดส่ายราวกับจะยั่วน้องก็ไม่ปาน "อื้อ ชานยอล อย่ะ อย่าแกล้งพี่ อะ ฮะ"
"พี่ต่างหากที่แกล้งน้อง" ชานยอลโน้มตัวลงกระซิบข้างหูพี่เสียงเครียด ดวงหน้าหล่อคมเกร็งเขม็ง ภาพพี่ชายสุดที่รัก กรีดร้อง ดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง ปลุกเร้าชานยอลอย่างที่สุดจนแทบจะอยากบดขยี้ร่างขาวนวลของพี่ชายเสียเดียวนี้ ถ้าหากไม่เพราะชานยอลไม่มีวันต้องการทำให้พี่เจ็บแล้วล่ะก็ เขาจะไม่รีรอเลย มือร้อนเร่งเร้า หนักหน่วงเมื่อพี่ใกล้จะถึงปลายทางเต็มที่จวบจนหยาดสีน้ำนมปลดปล่อยออกมาจนเลอะมือน้อง "...อ๊า..."
จุนมยอนหอบหายใจสะท้านร่างกายสั่นกระตุกอย่างน่าสงสาร แต่น้องชายอย่างชานยอลดูจะไม่สงสาร เพราะเรียวปากร้อนก้มลงป้อนจูบให้พี่ชายพร้อมฝ่ามือที่เคลื่อนเข้าปลุกปั้นส่วนนั้นของพี่ชายให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"...ชาน...ยอล...พี่ไม่...ไหว...อื้อ...เจ็บ..." คำสุดท้ายกลายเป็นเสียงร้องเมื่อนิ้วเรียวเปื้อนเปรอะคราบขาวขุ่นของน้องชายสอดผ่านเข้ามา จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสามขยับหมุนวนในช่องทางร้อนผ่าว ควานคลึงเสียดสีให้คนพี่ต้องหอบครางอย่างกลั้นไม่ไหว ความเจ็บปวดในตอนแรกเริ่มมีอารมณ์อื่นเข้ามาสอดแทรก เนื้อตัวขาวผ่องแดงระเรื่อ กลีบปากอิ่มแดงพยายามกัดเม้มกลั้นเสียงน่าอาย ทั้งที่ร่างกายตอบสนองนิ้วมือของน้องชายไปซะหมด ร่างกายที่ยอมเข้าหา สะบัดเร้าไปตามมือของน้อง ทำให้คนเป็นเจ้าของแทบจะร้องไห้ด้วยความอับอาย อยากจะทุบตีคนบนร่างให้เลือดตกยางออกบ้างนัก แต่แค่ยกมือจะตียังไม่กล้า พี่ชายอย่างจุนมยอนจึงทำได้แค่หลับตาหนีหน้าน้องชายใจร้ายของตัวเองท่านั้น
"พี่ ลืมตามองน้องหน่อยสิครับ" เสียงทุ้มออดอ้อนร้ายกาจพร่ำพูดริมหูให้ตากลมฉ่ำน้ำเปิดขึ้นมามองกัน ทั้งฝ่ามือร้อนที่ลูบไล้หนักๆบนเนื้อเนียนจนแทบขึ้นรอย สุดท้ายพี่ชายใจอ่อนก็พ่ายแพ้ลืมตาขึ้นมาให้น้องมองเห็นดวงตาหวาดหวั่นไหวระริกและความปราถนาแสนน่าอายในแก้วตาหวานฉ่ำ
พี่ชายอับอาย แต่คนเป็นน้องแทบคลั่งตาย
ชานยอลโถมกายลงหาร่างเล็กบอบบาง ริมฝีปากร้อนพรมจูบตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา ติ่งหู พวงแก้ม คางมน กดย้ำบนกลีบปากหวานช้ำหนักหน่อย เพราะเสียงหวานๆที่ร้องปฎิเสธได้อย่างน่ารังแก มือใหญ่กดแนบแผ่นหลังบางดันขึ้นให้ปากร้อนฝังจูบบนอกขาวถนัดยิ่งกว่าเดิม ทั้งเนื้อทั้งตัวของจุนมยอนไม่มีตรงไหนที่ชานยอลไปไม่ถึง ร่างบอบบางสะอื้นสั่นไปทั้งตัวกับสัมผัสหวาบหวามที่ทั้งอ่อนหวานและทารุณ เนื้อตัวบิดเกร็งยิ่งฝ่ามือร้อนเคลื่อนเข้าชักนำสัดส่วนอ่อนไหวร้อนจัดก็ราวกับเลือดในกายจะลุกเป็นไฟ มือร้ายคู่นั้นชักรูดจนพี่ชายกรีดร้องดิ้นเร่าไปกับอกแกร่งครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเทียบไม่ได้ยามส่วนแข็งร้อนของน้องชายดุนดันเข้ามา จุนมยอนผวาเฮือกจิกนิ้วลงกับบ่าแกร่งน้ำตาไหลพราก ดวงหน้าขาวสวยสะบัดไปมา หยาดน้ำตาไหลกลิ้งบนสองแก้มจนชานยอลต้องโน้มตัวลงไปจูบปลอบ "พี่ครับ จุนมยอนคนดี ผ่อนคลายนะ อย่าเกร็ง"
"ฮึก อื้อ" จุนมยอนพยายามผ่อนลมหายใจ หากกร่างกายเล็กบางยังยากจะรับตัวตนใหญ่โตของน้องชายได้ไหว ดวงหน้าขาวสวยซบลงบนบ่าน้องสะอึกสะอื้นอ่อนแรง เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกกระตุกไปมาเมื่อน้องชายใจร้ายรังแกกันซ้ำด้วยริมฝีปากและเรียวลิ้นที่กดลงบนยอดอกจนร่างกายบอบบางสั่นแทบร้องไห้ออกมา มันร้อนไปหมด หัวสมองมึนเบลอ รับรู้แต่เพียงว่าส่วนแข็งขืนของน้องชายเบียดเสียดเข้ามาในตัวจนคับแน่นไปหมด จุนมยอนผวาเข้ากอด ครางเครือยามน้องชายถดถอยและโจนจ้วงเข้ามา เชื่องช้าในครั้งแรก ก่อนจังหวะร้อนแรงดุดันจะโหมเข้าใส่จนสิ่งสุดท้ายที่จุนมยอนได้ยินคือเสียงกรีดร้องอย่างสุขสมของตัวเอง กับเสียงครางทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มที่กกกอดร่างของเขาแนบแน่นจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน...
..........
มีต่อนะคะ กลับไปอ่านและเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้ที่นี่ค่ะ😊👇
https://my.dek-d.com/maketokay/writer/viewlongc.php?id=1416101&chapter=5
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น