Ncบ่วงรักร้อยใจบทที่ ๑๑ เป็นท่านที่ผิดเอง

Ncบ่วงรักร้อยใจบทที่ ๑๑ เป็นท่านที่ผิดเอง



"ไม่เป็นไร" ฝ่ามือลดต่ำปลดผ้าคาดเอวหลุดไป สาบเสื้อแยกออกเผยแผงอกกำยำ "เพราะข้าก็ไม่ต้องการรักแบบนั้นของท่านอีกแล้ว"


สะดุ้งเฮือกเมื่อจูบร้อนกดลงมา ไล่จูบซับน้ำตาไปทั่วหน้า ฝ่ามือเลื่อนลูบทั่วแผ่นหลัง แต่มิใช่เพื่อปลอบประโลม เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวลากสัมผัสจากแก้มสู่ลำคอ หยุดบดเบียดบนปลายยอดแดงเรื่อจนร่างข้างใต้กระตุกงอตัวหลีกหนี แต่ไม่ว่าส่วนใดในตัวจุนเหมี่ยนซื่อชุนก็กระหายจะสัมผัสทั้งนั้น ทั้งต้นแขน หัวไหล่กลมกลึง แผ่นหลังถูกฝังจูบผ่านเส้นผมยาว นิ้วแข็งซอกซอนนิ้วมือไปตามเส้นผมดำลื่นรั้งต้นคอคนที่ขดตัวให้พลิกกลับมารับจูบ ทั้งแทรกตัวเข้าหาลำตัวบางแยกเรียวขาขาวให้เปิดออกรับตัวตนที่บดแทรก ดูดดึงเสียงกรีดร้องหายเข้าไปในรสจูบร้อนเร่าจนสองกายแนบสนิทเป็นหนึ่งเดียว และสองขมับเปียกชุ่มด้วยน้ำตา "...ซื่อชุน...ฮึก..."


"อย่าร้อง" กระซิบเสียงแผ่วแต่ไม่อาจห้ามร่างกายไม่ให้ขยับเข้าหาความอุ่นนุ่มที่บีบรัดจนแทบหลอมละลาย อดไม่ได้ต้องกระชับกอดเอวบางให้ยิ่งเข้าแนบและโหมกายเข้าหา เร่งจังหวะเชื่องช้าให้ผันแปลตามอารมณ์จนร่างข้างใต้โยกคลอน รสสัมผัสที่ส่งถึงกัน ฝ่ายหนึ่งเจ็บปวดหากอีกฝ่ายสุขสมแทบล้นทะลักกับการคว้าสิ่งเดียวที่ปรารถนามาครอบครองไว้เป็นของตนได้สำเร็จ  มือบางกรีดทึ้งผืนผ้าเหนือหัวร่างกายสั่นระริกเมื่อทุกจังหวะที่ถูกส่งมาโหมแรงจนแทบขาดใจ


"...อะ...อื้อ ...จ...เจ็บ อ๊า!"  จุนเหมี่ยนสะท้านเกร็งผวาเข้ากอดคนที่ค้ำกายอยู่เหนือตนและได้สัมผัสแนบแน่นยิ่งกว่าเป็นสิ่งตอบแทน  แผ่นอกกดลงแนบเสียดสีจนหยาดเหงื่อไหลรินรวมเป็นหยดเดียว เสียงลมหายใจสองสายหอบแรงขึ้นทุกที เมื่อความปราถนาที่ลุกโชนใกล้ถึงปลายทางของมัน เอวขาวถูกรั้งให้แนบชิดกล้ามท้องแกร่ง ริมฝีปากถูกตะโบมจูบเรียกร้องรุนแรงปลุกเร้าทุกความรู้สึกในกาย ทั้งเจ็บปวดและหวามไหวจนจังหวะสุดท้ายเกลียวอารมณ์ที่พุ่งสูงเสียดฟ้าพลันแตกสลายเหลือเพียงสีหน้าอิ่มเอมดั่งชนะคนทั้งโลก และหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นจากร่างที่อ่อนพับลงซบอกกว้าง

กลับไปเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ที่นี่ค่ะ👇
https://my.dek-d.com/maketokay/writer/viewlongc.php?id=1610907&chapter=11